ابن دمینه

---

ابوالسَّرّی عبدالله بن عبیدالله خثعمی (م حدود ۱۴۳ق)، مشهور به ابن دُمَیْنه از شاعران بدوی اوایل عهد عباسی و از سرایندگان اسلامی به‌شمار می‌رود که اشعارش مملو از سنت‌ها و آیین‌ها، زبان و شیوه گفتار، فضا و روح جاهلیت بود.

۱ - معرفی اجمالی

---

ابوالسَّرّی عبدالله بن عبیدالله بن عمرو خثعمی عامری تیمی، مشهور به ابن دُمَیْنه و نائحة العرب، اهل مدینه بود و از قبیله بنی عامر بن تیم الله، شعبه‌ای از قبیله خثعم برخاست. مادرش دُمَیْنه، دختر حذیفه از قبیله سلول بود. ابن دمینه از شاعران بدوی اوایل عهد عباسی و از سرایندگان اسلامی است، ولی اشعارش مملو از سنت‌ها و آیین‌ها، زبان و شیوه گفتار، فضا و روح جاهلیت بوده و سراسر غزل و سوزناک است. او را شاعری زیباروی و فصیح توصیف کرده و گفته‌اند: سواری دلاور بود و خود به شهامت و شجاعت خویش می‌بالید. او مردی از قبیله مادری‌اش را که با همسرش ارتباط نامشروع داشت، به قتل رساند و پس از آن همسر و دختر خردسال خود را نیز کشت. اشعار وی را احمد نفاخ در دیوانی جمع‌آوری کرده و در قاهره به چاپ رسانده است. سرانجام او حدود ۱۴۳ق به دست برادر مقتول به هنگام مراجعت از یا به قولی، در بازار العبلاء در اثنای انشای شعر به قتل رسید.

۲ - پانویس

---